---

HOST Hava Od Su Torpaq *** H.O.S.T Alliance - “Alliance” 8 hərf 8 üzv, 8 - sonsuzluğun simvolu H.O.S.T - 4 hərf, 4 nəfər 4 - ünsür. Hava Od Su Torpaq Aid Qaraqan Mete Feck. "A" kitabı çıxdı, HOST Alliance`lıqdan çıxdı - A hərfi Alliance`ı apardı. *** Oxuduqları mövzular Qaranlıq, zülmət. HOST`un başqa bir mənası - Zülmət. Din, İslam. A - hərfi, Allah sözü.. HOST`un mənalarından biri - Allah ordusu. Cəmiyyətə qarşı, üsyan. HOST`un başqa bir mənası - latın dilindən dövlət düşməni. H.O.S.T başqa bir dünya yaratmaq istəyir. Kainatda artıq HOST adlı qalaktika (başqa bir dünya) var. H.O.S.T qısa müddətdə yolxucu xəstəlik kimi yayılmağa başladı. Tibb aləmində “HOST” virus deməkdir. *** Məlum olduğu kimi İnternetdə ən məşhur söz “HOST”du. Eləcə də AzNet-də (Azərbaycan İnternet Aləmi) AzRap`in ən populyar ismi H.O.S.T`du. *** “A” kitabının müəllifi Qaraqan. Qaraqan adındakı saitlər - AAA. Altıyüz Altmış Altı (666) - Dünyada Altı milyard Altıyüzmindən Artıq adam var."A" kitabının səhifəsi - 232. 232x3=696 (biri tərs olmaqla üç Altı). *** H.O.S.T`un ikinci albomu - “QaradaQırmızı”. Albomun adında üç “A” hərfi. Və üç “I” hərfi. Dünyada ən çox söz “A” hərfi ilədi. Ən az isə “I” hərfi ilə. *** H.O.S.T`un işarəsi - pentaqram. Pentaqrama diqqətlə baxsaz, içində 5 “A” hərfi taparsız. *** HavaOdSuTorpaq → 14 hərf. 14 → 1+4=5 → Pentaqram *** HavaOdSuTorpaq → 14 hərf QaraqanAidFeckPRoMete → 21 hərf 21-ci əsr → Tarixin sınma nöqtəsi 21+14=35 “Proloq” → 17 trek “QaradaQırmızı” → 18 trek 17+18=35 35 → 3+5=8 8 → sonsuzluğun simvolu. 35 7 ( müqəddəs rəqəm) = 5 5 → Beşguşə → Pentaqram 666 → 6+6+6=18 “QaradaQırımızı”dakı treklərin sayı. “QaradaQırımızı” repi - albomda sayca 13-cü trekdi. 13 (nəs, şər) + 5 (pentaqram, xeyir) = 18. *** H.O.S.T`un yaranma tarixi: 13 fevral 2007. *** 4 ünsür (Hava, Od, Su, Torpaq) 5-ci ünsür = H.O.S.T *** Allah = 5 hərif. İblis = 5 hərif. Quran = 5 hərif. İncil = 5 hərif. Günah = 5 hərif. Savab = 5 hərif. Mələk = 5 hərf *** “5 fərqli barmaq amma yumruq 1” 5 fərqli güşə → 1 pentaqram. *** H.O.S.T`un geyimi : kapüşon. Uzaqdan baxanda “A” hərfini xatırladır. *** Bunlar sadəcə üzdə olanlardı... Siz hələ bir “A” kitabıyla, mahnıların sözlərinə diqqətlə baxın... müəllifər: RADICAL & BAGIO

MUSİQİ RUHUN QİDASIDIR, EHTİYYATLI OLUN ZƏHƏRLƏNMƏYİN! Son illər Azərbaycanda xalqın musiqi və efir zövqü getdikcə korlanır. Nə vaxtsa efirdə Nəzər nöqtəsi, ən yeni tarix kimi verilişlər indi Toy olsun və Sünnət kəsilsin kimi verilişlərlə əvəz olunub. Hətta vaxtilə Həftə çalçağırı və ATV Maqazinlər də Zülfiyyə Xanbabayeva, Sevda Ələkbərzadə və İlqar Muradov kimi intellektual səviyyəsi olan müğənnilərə yer ayırırdı. O vaxtın ən çox toya yaxın olan Səməd Səmədovun belə intellekti, danışıq qabiliyyəti və musiqi anlayışı var idi. İndi isə Azərbaycan Musiqisi Toy müğənniləri və Meyxanaçılardan ibarətdir. Bunu həqiqət kimi qəbul etməliyik. AZƏRBAYCANDA ROCK YOXDUR! AZƏRBAYCANDA JAZZ YOXDUR! AZƏRBAYCANDA CLUB MUSİQİSİ YOXDUR! AZƏRBAYCANDA OPERA YOXDUR! AZƏRBAYCANDA TEXNO, HOUSE, DANCE YOXDUR! AZƏRBAYCANDA PUNK YOXDUR, METAL YOXDUR! AZƏRBAYCANDA POP BELƏ YOXDUR! AZƏRBAYCANDA RNB YOXDUR! Yuxarıdakı sayılanlar dünya musiqi janrlarıdır. Bunların heç biri Azərbaycanda kütləvi inkişaf eləyə bilməyib. Nə qədər əziyyətlər çəkilsə də bu musiqi ifaçıları Azərbaycan xalqının zövqünə təsir edə bilməyib. Xarici musiqiçiləri dinləsək də daxildə heç bir bu tərzdə oxuyan ulduz parlamayıb. Gəlin baxaq Azərbaycanda nə var? 1. Meyxana 2. Toyxana 3. Estrada musiqisi ( toy musiqisinin başqa bir adı - Sovetin dövründən nə Avropada nə Amerikada estrada musiqisi adlı janrı heç kəs tanımır. Bu köhnə, dəbdən düşmüş və geridə qalmış bir şeydir ) 4. Bənzətmə - toy müğənnilərinin arada oxuduğu bir gün rock bir gün pop bir gün rnb amma sadəcə bənzətmə və "dup tıs dup tıs" (Toydakı diskotekalar) üçün yazdırdıqları mahnı tipləri. Gördüyünüz kimi MEYXANA, TOYXANA, ESTRADA, BƏNZƏTMƏ - bu musiqi növlərinin heç biri dünya ölkələrində yoxdur. Bu cür mədəniyyət və incəsənət ancaq Qırğızlarda, Əfqanlarda, və o tipli xalqlarda müşahidə olunur. Azərbaycanın səviyyəsi çoxdan Avropa səviyyəsi olmalıdır musiqidə! Belə çıxır ki, Sovet dağılandan sonra 20 il ərzində Azərbaycan musiqisində Avropa və Amerikanın güclü və tarixi əsası olan musiqi növləri yayıla bilməyib. RAP və onun xeyiri Azərbaycan müstəqil olandan və Avropaya açılandan sonra RAP musiqisi yeganə musiqi oldu ki, Azərbaycanda həqiqətən də öz yerini tapdı. Bu dəqiqə MEYXANA, TOYXANA, ESTRADA VƏ SÜNİ BƏNZƏTMƏ-lərə qarşı Mədəni İnqilab edən və mübarizə aparan yeganə xarici musiqi növü RAPdir. RAP musiqisi Azərbaycanda: İlk dəfə olaraq qoca kişilərin 3-5 manata yazdığı şeirlərin üstünə bəstəkarların yazdığı musiqidən fərqləndi. İlk dəfə ifaçının ürəyindən gələn sözlər oxundu. RAP musiqisini ifa edənlər öz silikon sinələrinə sponsor axtarmır, və aralarında mavilər çəhrayılar olmur. RAP musiqisi ilk musiqidir ki, televiziyalarda qadağan olunub sevilməsə də, internetdə bütün süni ulduzları darmadağın edir və xalqın sevgisini qazanır. Toylarda oxunmayan və həqiqətən konsert zallarında müasir ölkələrə xas konsertlər verən də Azərbaycan RAPidir. RAP musiqisi Azərbaycanda yeganə musiqidir ki, dayday və saxlayan bığlı kişilərin şotuna yox, öz istedadına görə məhşur olur. Bildiyiniz kimi kanallarda bir dəfə klipin efirə verilməsi 500 azndir, Radiolarda aylıq raskrutka 3000-10000 azn arası dəyişir. Estrada klipinin çəkiliş qiyməti 10 000 azn arası dəyişir. Toy müğənnilərinin bəstəkar musiqisi 1000- 4000 azn arasıdır. Toy müğənnilərinin geyimi və selikonları 4000- 5000 arası dəyişir. Dinlədiyiniz musiqi, musiqi deyil Bazardır! RAP musiqisi insanın daxilində baş verir, onun həyatı boyu keçirdiyi əzab və emosiyalardan doğulur, bir parça kağıza yazılır, musiqini dostlar birlikdə gecə və gündüzünü hiss edərək, həsr edərək yığırlar, bəstələyirlər. Kliplər repçilərə dəstək olan onları sevən adamların köməyi ilə çəkilir. Efirə pul verib xalqa sırımaqdansa REPLƏR internet meydanına atılır və yüz minlərlə mahnının içindən ancaq öz gücünə arxalanaraq seçilir və qalib gəlir. RAP musiqisi toyda salat yemək və yekə piyli qarınları tərpətmək üçün yazılmır, RAPçilər öz sözlərini bir mikrafonla konsert zallarında xalqın üzünə deyir. REPçilər pulu bəyin dayısından gəlinin nənəsindən almır, REPÇİLƏR öz Pərəstişkarlarının keyfiyyətli konsertlərdə sevərək verdikləri pul ilə gələcək işlərə güc qazanırlar. Və əgər xaricdən Azərbaycana baxsalar təkcə Azərbaycan REPİ Azərbaycanın dünyavi musiqisidir. Qalan hamısı savadsız və səviyyəsiz xalqın yaratdığı və yaşatdığı yerli (daha doğrusu yersiz) musiqidir. BAX BUNA GÖRƏ AZƏRBAYCAN KANALLARI VƏ SPONSORLARI, BIĞLI DAYDAYLARI RAPə QARŞI DÖYÜŞÜR. ÇÜNKİ O MANISLARA QARŞI TƏKDİR VƏ ÖZGƏDİR! AZƏRBAYCAN REPİ KANALLARA PUL VERMİR. © QaraQan... müəllif:RADICAL
Qaraqan. Tualetə getməyənlər şəhəri. (Hekayə)- Dedilər ki, o şəhərdə tualet yoxdu. Mənə çox qəribə gəldi. Necə yəni yoxdur? Bir neçə gün bu sual məni narahat etdi. Heç başa düşmürdüm. Onda o şəhərdən gələn bir yolçu ilə rastlaşdım. Hündür çinarın kölgəsində əyləşib danışmağa başladıq. Mən öz sonuncu əsərimdən, o da öz şəhərlərindən. Amma mən “sizdə tualet var?” sualını verəndə o mənə tərs-tərs baxdı. Sonra başını yelləyib dedi: – Sən nə danışırsan? Ağzına nə söz gəldi alırsan. Utanmırsan? Tualet nədir? Bizdə heç kəs tualetə getmir! Sonra o mənə şəhərləri haqda danışdı. Tualetə getməyənlər şəhəri. Biri var idi, biri yox idi, uca dağların başında kiçik bir şəhər var idi. Bu şəhərin sakinləri gülərüz, mehriban və çalışqan adamlar idi. Onlar günlərini tarlada, küçədə, bazarda, ofisdə işləyib gecələrini əllərində qəzetlə divanda yuxuya gedirdilər. Bu şəhərdə hər şey bütün şəhərlərdə olduğu kimi idi. Amma bizim hələ doğulmadığımız bir vaxtda bir nəfər – bazarda işləməyən və gecələr yatmayan saqqallı bir kişi tualetə gedərkən ayağı ilişib ağzı üstə öz nəcisinin içinə yıxıldı. Dahi alimlərin başına düşən alma kimi, onun da ağlına yeni bir fikir gəldi. “Tualetə getmək olmaz!” O bunu əvvəlcə heç kəsə danışmadı. O bilirdi ki, bunu kiməsə desə camaat ona güləcək. Ona görə öz fikirlərini hamıdan gizlətdiyi kiçik kağıza yazmağa başladı. Günlər keçir, onun tualetə olan nifrəti artırdı. O, hər dəfə ayaq yoluna gedəndə nəcisini ölçür və dünyaya nə qədər ziyan vurduğunu hesablayırdı. Hər gün 300 qrama yaxın nəcis. Bu o deməkdir ki, hər bir insan həyatı boyu 4 tondan çox nəcis qoyur. Bu o deməkdir ki, Bethovendən bir neçə simfoniya və 4 ton nəcis qalıb. Eləcə də bütün dahilər və müqəddəslərdən. İllər ötdükcə o, ayaq yoluna daha da çox nifrət eləməyə başladı və fikirlərini camaatın içində dedi. Əvvəlcə ona güldülər, sonra onu söyməyə başladılar. Lakin az-az insanlar onun yanına gəlib onun danışdıqlarını dinlədi. Sonra onlar da camaata dedilər – ayaq yoluna getmək olmaz. Bu heyvanlara aid xüsusiyyətdir. Amma biz insanıq. Biz ən üstün varlığıq. Biz dünyanı zibilləməməliyik. Biz əyilməməliyik. Biz çirklənməməliyik. Biz “üstün irqdən”, “namuslu millətdən”, “müasir insanlardanıq”. Bu fikirləri ilə insanlar arasında hörmət qazanmağa başladılar. Sonra xeyriyyə adı ilə insanlardan ayaq yollarının təmizlənməsinə görə pul yığmağa başladılar. Bu pulu yığandan sonra xalq onlardan üz döndərdi. Dedilər ki, niyə pullarımızı alırsınız. Xalq saqqallı kişini tənqid eləməyə başladı. Amma tualetə qarşı olanlar öz başçıları saqqallı kişini gizlicə öldürəndən sonra o, xalqın qəhrəmanına çevrildi. Hamı onun qəbrinin üstündə şam yandırır, öz aftafasını sındırıb söz verirdilər ki, bir də heç vaxt tualetə getməyəcəklər. Saqqallının tərəfdarları isə şəhərin mərkəzindəki ayaq yollarını yandırıb dağıtmağa başladılar. Bütün şəhəri iy basdı. Ayaq yolları sınandan sonra ağacların dibi, bostanlar, bulaqlar iy verməyə başladı. Bunu görən şah xalqın nə istədiyini vəzirindən soruşdu. Onda vəzir hər şeyi ona danışdı. Şah onların qarşısını almaq üçün dəmirdən aftafalar, poladdan ayaq yolları düzəltdirdi ki, heç kəs sındıra bilməsin. Ayaq yoluna getmək istəməyən kütlə, bunu öz qeyrətli, namuslu, mömin, müasir, elmli, üstün, ədalətli millətlərinə haqsızlıq kimi qəbul etdi. Ondan sonra şahı tənqin edən şüarlarla ayaq yoluna getməkdə bütün günahın şahda olduğunu qışqırmağa başladılar. “Şah bizi qəfəsdə saxlayır. Biz ayaq yoluna getmək istəmirik, amma o bizi məcbur edir. Məcbur edir ki, dəmir aftafalarla yuyunaq. Məcbur edir ki, polad ayaq yollarına gedək. Şah ədalətsizdir. O bizim ayaq yoluna getməmək haqqımızı əlimizdən alır. Hər dəfə kimsə ayaq yoluna girəndə şahı söyür, sonra deyir ki, bu millət belə şahla düzələn deyil. Sonra tumanını çıxarıb oturur. Qurtaranda əgər qarşısına başqa bir adam çıxırsa, ona deyir, yenə məcbur elədilər gedim. Özüm heç istəmirəm ki. Məcbur edirlər. Onda qarşıdakı da deyirdi ki, elə məni də bu dəqiqə göndərdilər. Allah Saqqallı kişiyə rəhmət eləsin. Əgər o qalsaydı, indi heç kəs işəyib oranı-buranı bulamazdı. Bundan sonra ayaq yoluna getməyi təhqir sayanlar xarici ölkələrə məktublar yazmağa başladılar. “Burda hamı tualetə gedir, heç kəs burda təmizliyə riayət eləmir. Hamı içində saxlamaq istəyir, amma şah qoymur. Şah olmasa biz heç vaxt heç yanı bulamayacağıq”. Düşmən şahlıqlar bunu görüb düşmənçiliyi daha da qabartmaq üçün, xalqın sevgisini qazanmaq üçün cavab verir: “Aaa siz nə danışırsınız? Heç elə şey olar? Getməyin. Hamı bir nəfər kimi imtina edin. Bizdə heç kəs tualetə getmir. Bizə tualetlər lazım deyil. Əgər bütün aftafaları sındıra bilsəz, bir-iki dəfə əliniz-dalınız çirkli qalsa, siz iyrənib bir də heç vaxt heç nə ifraz etməyəcəksiniz”. Bunu eşidən xalqın ümidləri oyandı. Onlar saraya hücum edib şahı öldürdülər. Sonra qəbrinə aftafa qoyub onunla bir basdırdılar. Daha sonra isə bütün aftafaları sndırıb bütün ayaq yollarını dağıtdılar. Böyük bir şənlik başladı. Onlar bayraqlarının üstündə təmiz dal şəkli qoydular. Bu onların dallarının heç vaxt çirkli olmadığının rəmzi oldu. Sonra televiziyalarda məşhur müğənnilər göz yaşları və utanc ilə sonuncu dəfə nə vaxt ayaq yoluna getdiklərini danışdılar. “Xanım, siz gənc yaşlarınızda ayaq yoluna gedirdiniz? – Bəli, çox utanıram indi bunu etiraf etməkdən, amma mən doğrudan da ayaq yoluna gedirdim. Hər dəfə söz verirdim, amma hər dəfə qarnım dolanda özümü saxlaya bilməyib ayaq yoluna gedirdim. Lakin bir gün ayaq yoluna böyük bir güzgü qoyub öz halıma baxdım. Ayaq yoluna gedərkən olan halıma baxdım. Onda özümə nifrət elədim. Və başa düşdüm ki, bizim millətə belə namussuzluq yaraşmaz, biz təmiz və günahsız, namuslu və qeyrətli olmalıyıq. O gün-bu gün ayaq yolu mənim üçün bitib. – Neçə il olar təxminən? – 5 ildir ki, mən ayaq yoluna getmirəm. – Alqışlar, bizim dahi sənətkarımız 5 ildir ki, ayaq yoluna getmir”. Bundan sonra dərsliklərdə ayaq yolunun pis cəhətləri haqda mətnlər uşaqların beyninə dolduruldu. Daha sonra ayaq yoluna gedən qızlara namussuz deyilməyə başladı. Daha sonra bütün xarici filmlərdəki ayaq yolu səhnələri kəsilib uşaqların tərbiyəsini pozar deyə, qadağan olundu. Bütün kitablardan ayaq yolu sözləri çıxarıldı. Bu şəhər məni çox təəccübləndirdi. Mən yolçudan yolu öyrənib ora getdim. Şəhərə girən kimi əski ilə burnumu tutdum. Bütün şəhər iy verirdi. Hər yerdən iy gəlirdi. Amma bütün insanlar buna baxmayaraq çox rahat idi. Əvvəlcə mən elə bildim ki, yalnız mənə bu iy gəlir. Amma sonra başa düşdüm ki, onlar sadəcə bu iyə öyrəşdiyindən onu hiss etmirlər. Sonra restoranların birində əyləşib qarşı masadakı adamlara baxdım. Onlar qaqqıldayır, pivə içir və domino oynayırdılar. Elə bu an restoranın qapısı açıldı və içəri gözəl bir xanım girdi. O, içəri girən kimi qarşı masadakı kefi kök kişilərin qaşqabağı yerə-göyə sığmadı. Onlardan biri qışqırdı: – Aftafalı əllərinlə bizim restoranın qapısını açma! Mundar, namussuz, qeyrətsiz, geridəqalmış!!! Xanım qəmli gözləri ilə onları süzüb başını aşağı saldı. Elə bu an kişilərdən biri pivə şüşəsini onun başına atmaq üçün ayağa qalxdı. Mən tez onun qarşısını alıb enli qollarını nazik əllərimlə saxlamağa çalışdım: – Eləmə! Sakitləş! O mənə baxıb yekə qarnının bir hissəsini yağlı masaya söykəyib dedi: – Sən buna bir bax. Tualetə gedən namussuzu qoruyur. Bilirsən o yemək yeyəndən sonra nə oyunlardan çıxır? – Nə? – O tualetə gedir. Eşidirsən? Deyilənə görə, xaricdən özünə aftafa alıb, evində də unitaz qoydurtdurub. Mundarın biri, mundar! Bizim təmiz qızlar kimi deyil o – çirklidi! Mən gülümsəyib ona dedim: – Guya sən heç tualetə getmirsən? Bundan sonra heç nə yadımda qalmayıb. Bircə onu bildim ki, başıma iri bir şüşə dəyib çilik-çilik oldu. Özümə gələndə məni artıq məhkəməyə hazırlayırdılar. Mən çığırırdım. – Niyə? niyə?! Bütün zaldakı adamlar və hakimlər mənə tərs-tərs baxdılar. Onlar mənim əllərimi bağlamışdılar. Sonra bir nəfər ayağa durub mənə yaxınlaşdı. – Dünən saat 17 radələrində siz restoranda namussuz, cinayətkar bir qadınla əlbir millətin namusu və müqəddəs dəyərlərini alçaltmısınız. Siz cinayətkarın qarşısını almağa çalışan bu qeyrətli vətəndaşın əlini sındırmaq istəmisiniz. Sizi vətən xaini elan edirik. Mən əsəbiləşib ayağa qalxdım. – Ey siz, axmaqlar, cahillər, yalançılar! Guya siz özünüz ayaq yoluna getmirsiniz? Bəs yediyiniz haradan çıxır? Sizin bütün şəhəriniz iy verir. Hara gedirdim ağacların dibində nəcis var idi. Guya siz özünüz bulamırsınız? Hə? Nə namusdan danışırsınız? Nə qeyrətdən, müasirlikdən danışırsınız. Biz hamımız insanıq, hamımız da ayaq yoluna gedirik. Açıq, ya gizlin. Bunu gizlin edəndə siz namuslu olursunuz? Hə? Ayaq yoluna getməyən insan yoxdur. Əgər bu günahdırsa, əgər bu cinayətdirsə, onda niyə bütün insanlar belə yaranıb, hə? Siz öz hisslərinizi, öz arzularınızı öz ehtiyaclarınızı özünüzdən gizlədirsiniz. Siz ölü şairlərin, məktəb kitablarının, valideynlərin və cəmiyyətin qulusunuz. Onlar sizi idarə edir. Siz həmişə günahı başqalarında görürsünüz. Siz də aftafa almaq istəyirsiniz, amma utandığınız üçün gizli də olsa, çirkli gəzməyi ondan üstün tutursunuz. Və sizin arzuladıqlarınıza sahib olanları məhv edirsiniz. Yazıq millət, başıboş xalq. Siz hamınız ayaq yoluna getməsəz də… Elə bu an hakim çəkicini vurdu. Məhkəmə işi sona çatdı. İnsanlar oturacaqlardan durub yavaş-yavaş dağılışmağa başladılar. Oturacaqlarda qalmış sidik-nəcisin iyi bütün zalı götürdü. Kimlərsə gizlicə bunu masanın altında edirdi, kimlərsə elə şalvarlarını çıxarmamış. Kimlərsə arxalarına torba bağlayırdılar. Kimlərsə ovuclarına götürüb oturacağın arxasına sürtürdülər. Kimlərsə eləyib qurtaran kimi, qaçıb polis çağırırdılar. “Bura baxın, bura baxın kimsə bulayıb”. Mən isə bir gün sonra zindana salındım. Deyilənə görə, bir neçə gün sonra o qızı kəndirdən asıb, ocaqda yandırdılar. Deyilənə görə, bir neçə gün xalq mənim ölümümü istəyib zindanın darvazalarını döydülər. “Ayaq yoluna gedənlərə ölüm, namussuzlara, alçaqlara, çirklilərə, kafirlərə, geridə qalmışlara ölüm!!!” Zindanda mənimlə bir başqa adamlar da qalırdı. Hərdən təzə adamlar gəlir və mənə digər şəhərlər haqda danışırdılar. “Fahişəlik etməyənlər şəhəri”, “İçki içməyənlər şəhəri”, “Rüşvət almayanlar şəhəri”, “Millətçilər şəhəri”, “Dindarlar şəhəri”, “Demokratik insanlar şəhəri”, “Xoşbəxt ailələr şəhəri”, “Milli musiqini sevənlər şəhəri”, “Bir-birinə xəyanət etməyən sevgililər şəhəri”, “Porno filmlərə baxmayanlar şəhəri”, “İtirilmiş torpaqları həqiqətən qaytarmaq istəyənlər şəhəri” və daha hansı tanımadığım gözəl şəhərlər. müəllif: RADICAL
AiD (H.O.S.T): “Bakı”ya qayıdıram!” Onlar təkcə rep səhnəsində deyil, ümumən Azərbaycan musiqi industriyasında inqilab etdilər. Musiqiyə ciddilik, fəlsəfə, fərqli baxış gətirdilər. Onları onlara nifrət edənlər də dinləyir. Hər zaman hər şeydə keyfiyyətə üstünlük verirlər. Onlar yeni yol cızdılar, yeni cərəyan yaratdılar. Onların hazırda minlərlə dinləyicisi var. Konsertləri anşlaqla keçir. Klipləri ən çox baxış toplayır…Söhbət H.O.S.T qrupundan gedir. Rubrikamızın bu dəfəki qonağı qrupun üzvü AiD-dir (Orxan Zeynallı). Digər üzvlərdən fərqli olaraq o, futbola marağı ilə də seçilir. Elə ilk solo klipində də futbol topu diqqətdən yayınmamışdı. “Valideynlərim məni futbol meydançalarında tapırdı” - Orxan, gəl, başdan başlayaq. Futbol sənin həyatına necə daxil oldu? - Salam. Futbola bağlılığım, yəqin ki, gəzməyə başladığım vaxtla bağlıdır. Lap kiçik yaşlarımdan futbol oynayırdım. Həm küçədə uşaqlarla, həm də evin dəhlizində atamla. Atamın, babamın, nənəmin futbola olan marağı mənə də güclü təsir etmişdi. Futbola ilk dəfə 1996-cı ildə baxmağa başlamışam. Düzü yadımda deyil dəqiq hansı oyun idi. Amma bircə onu bilirəm ki, Madrid “Real”ı oynayırdı. - Bəs, uşaqlıqdan bu qədər həvəsli oluğun idman növü ilə niyə məşğul olmamısan? - Əslində məşğul olmağıma bir çox səbəblər mane olub. Birinci dəfə futbola getmək istəyəndə sağlamlıqla bağlı problemlərim məni bu həzzdən məhrum etdi. Sonralar isə artıq gec idi. 18 yaşımda “Bakı 2” komandasında hazırlıqlara başıladım. Amma sonra başa düşdüm ki, 18 yaşda futbola başlamaq mümkün deyil. Baxmayaraq ki, məhəllə futbolunda digərlərindən fərqlənirdim. Məktəb və universitet yarışlarında da həmişə seçilirdim. Uşaqlıqda məni tapmaq istəyən valideynlərim məni futbol meydançalarında və ya məhəllədə topla bir yerdə tapırdılar. Əvvəlcə fuutbola məcburi baxmağa başladım. İlk dəfə atam məni “gəl, otur bax” deməklə istiqamətləndirdi. Mən isə baxmaq istəmirdim, qaçırdım uşaqlarla futbol oynamağa. Belə çıxır ki, futboldan futbola qaçırdım. - Səni tez-tez səhnələrdə, TV verilişlərdə görməyə öyrəşsək də, bəzən stadionlarda – tribunalarda da Aidə rast gəlmək mümkündür… - Hə, düzdür. İmkan olduqca çalışıram matçlara gedim və oyunları stadiondan birbaşa izləyim. Əsasən, milli komandanın görüşlərinə gedirəm. Milli çempionatımızı, düzü, elə də bəyənmirəm. Darıxdırıcı gəlir mənə. Amma əvvəlki ilə müqayisədə irəliləyiş hiss olunur. Dövlət və bir qrup insanların futbola maddi dayaq verməsi yaxşı haldır. Çünki futbol pul tələb edən idman növüdür. Sadəcə, düşünürəm ki, çempionatımızda oynayan futbolçular yalnız pul xətrinə oynayır. Təbii ki, söhbət hamıdan getmir. Futbol isə elə bir idman növüdür ki, elə bir sahədir ki, onu sevib onunla məşğul olmalısan. Yoxsa alınmayacaq. Bu bütün işlərdə belədir. Ona görə futbola təsadüfi adamlar gəlməməlidir. İndi şükür Allaha, bazaların vəziyyəti yaxşıdır, maaşlar əvvəlki ilə müqayisədə çox yüksəkdir. Şərait ümumilikdə kifayət qədər qənaətbəxşdir. Qalır bəzi əskiklər. Onlar da vaxt keçdikcə düzələcək. - Bizdə olan məlumata görə yenidən “Bakı”ya qayıtmısan… - Hə, elədir. “Bakı” futbol klubunun atmosferi, şəraiti mənim çox xoşuma gəlmişdi. İndi də onlarla danışıqlar aparıram. Danışıqlar müsbət nəticələnsə, bu yaxınlarda AİD-i “Bakı”nın siması kimi görə biləcəksiniz. “Bakı”ya futbolçu kimi olmasa da, qayıdıram. - Bəs müzakirələr nə yerdədir? - Hələ tam bitməyib. “Foqts getməlidir” - Dedin ki, əsasən millinin oyunlarına gəlirsən. Sonuncu dəfə hansı matçı izləmisən? - Belçika ilə Azərbaycanın qarşılaşmasını izlədim, peşman da olmadım. (gülür) - Bəs millimizin bu seçmə mərhələdəki çıxışı haqda nə deyərdin? - Bildiyimə görə, bu mərhələdə tarixboyu ən çox xal toplamaqla yadda qaldı. Deməli, elə də pis çıxış etməmişik. Bəzi oyunlarda daha da yaxşı oynamaq olardı. - Berti Foqtsdan razısan? - Razıyam, narazıyam bu elə də böyük önəm daşımır. Amma məncə, Foqts və ya başqa bir əcnəbi məşqçi bizə kömək edə bilməz. Bizə yerli məşqçi lazımdır. Ermənistan əgər bu gün qrupda bizdən iki dəfə çox xal toplayırsa və ən çox qol vuran komandalardan biridirsə, onda hansı Foqtsdan, hansı Kapellodan və ya Hiddinkdən söhbət gedə bilər?! Yerli məşqçi olmalıdır, düzgün strategiya qurulmalıdır və irəliləmək lazımdır. Biz hər şeyi qısa müddətdə əldə etmək istəyirik. Nəticəni tez qazanmaq istəyirik. Amma hər şey mərhələli şəkildə olmalıdır. Qurban Qurbanov “Qarabağ”la üç il arxa-arxaya effektiv nəticə verirsə, deməli problemin həllini özümüzdə axtarmalıyıq. Ermənilər də bu səviyyəyə öz məşqçiləri ilə gəlib. Çünki biz qafqazlılar, türklər, şərq ölkələri Avropadan fərqli olaraq mentallığa bağlıyıq. Avropalılar üçün fərqi yoxdur. Amma bizdə bu şeylər genetikdir. Ümumiyyətlə, düşünürəm ki, millimizə psixoloq lazımdır. Yaxşı olar ki, baş məşqçi həm də psixoloq olsun. Amma alınmırsa, ayrıca psixoloq olsun. Necə ki, qapıçılarla işləyən məşqçi var, futbolçularla psixoloji cəhətdən işləyən məşqçi də olmalıdır. - Deməli, sən Foqtsa bu qədər pul verib millidə saxlamağın tərəfdarı deyilsən… - Xeyr. Ondansa o pulu millimizin futbolçularına versinlər, görün effekti necə olacaq. Həm də dediyim kimi mentallıq məsələsi. Baxın, Türkiyəyə. Şenol Günəş, Terim və Hiddink. Özünüz müqayisə edin nəticələri. - Yığmamızın oyunlarını izləyirsənsə, deməli, futbolçuları dəyərləndirə bilərsən. Kimin oyununu bəyənirsən? - Vaqif Cavadovun. O, potensialına görə digərlərindən çox fərqlənir. Hiss olunur ki, çox güclüdür. Amma artıq hərəkətlər çox edir, çalışır daima rəqibi keçsin. Fərdi oyuna daha çox meyillidir. Bu, ona mane olur. Amma topu qəbul etməsi, topla davranışı Avropa səviyyəsindədir. Bir də Rəşad Sadıxov. Onun soyuqqanlılığı digər futbolçularımızda da olsaydı…Fərqi yoxdur, Rəşad zəif oynadı, ya da güclü o, hər zaman sakitliyi ilə seçilir. Lap dünya ulduzları kimi. - Bəs kim ölkə xaricində rahatlıqla oynaya bilər? Söhbət Avropanın aparıcı çempionatlarından gedir… - Məncə, heç kim. - Səncə, niyə? - Bunun bir çox səbəbləri var. Amma mən futbolçuların intellektual səviyyəsinə toxunmaq istərdim. Futbolçu oyunlara tək psixoloji və fiziki cəhətdən hazır olmamalıdır. O, həm də intellektual cəhətdən böyüməlidir. Meydanı görmə bacarığı, qeyri-standard dəqiq ötürmələr etməyi futbolçunun səviyyəsindən xəbər verir. Bizdə isə bu çox aşağı səviyyədədir. Demək olar ki, bütün futbolçular eyni cür oynayır. Hərəkətləri eynidir. Amma Zidan, Ronaldo, Bekhem, Messi və kimi futbolçu olmaq üçün intellektual cəhətdən də artırmaq lazımdır. Bunu bir az Vaqifin oynunda hiss eləmək olur. - Bugünlərdə Vaqifi cəzalandırdılar… - (sözümü kəsir) Bilirəm. Xəbərim var. Mən bu vəziyyətdə heç kimə haqq qazandırmıram. Çünki orada tam olaraq nə baş verdiyini heç kim dəqiq bilmir. Bu adi haldır. Buna qədər də millidə belə şeylər baş verirdi. Futbolçu ilə məşqçi arasında anlaşılmazlıq tez-tez rast gəlinən problemdir. Elə götürək, Bekhemi. Feryusson ilə Bekhem arasında problem yarandı və Bekhem “Mançester”dən ayrıldı. Bizdə də çox olub. Həm klublarda, həm də yığmada. Samir Əliyev də yadıma gəlir ki, millidən kənarlaşdırılmışdı. Ümumiyyətlə, hesab edirəm ki, Samir Əliyev Azərbaycanın müstəqillik dövrünün ən güclü hücumçusudur. - Orxan, yadındadırsa, ilk dəfə futbolçular milliləşəndə bu həm azarkeşlər, həm mətbuat, həm də ümumiyyətlə sıravi vətəndaşlar tərəfindən birmənalı qarşılanmadı. Sən milliləşməyə necə baxırsan? - Milliləşməyə münasibətim elə də pis deyil. Amma gərək bu milliləşən futbolçu yığmaya xeyir versin. Bir-iki oyunda yaxşı oynayıb sonra itməkdənsə həmin futbolçunu milliləşdirməmək yaxşıdır. “Futbol nədir?! Get, ciddi iş tap. Həkim ol, hüquqşünas ol və ya gömrük işində çalış. Ən azı polis ol” - Azərbaycan çempionatını elə də izləmədiyini vurğuladın. Səbəbini isə maraqsız olmağı ilə izah elədin. Bəs başqa səni nə qane etmir Azərbaycan futbolunda? - Hə. Əslində çatışmazlıq hər yerdə var. Amma hardasa azdır, hardasa çox. Bizdə məncə, azarkeşlərin azlığı daha çox diqqəti çəkir. Futbolçulara isə azarkeş dəstəyi çox güc verir. Elə götürək özümdən. Mən universitet və ya məktəb çempionatlarında oynayanda kimlərsə gəlib bizə azarkeşlik edəndə daha yaxşı oynayırdım. Stimul verir adama bu. Eləcə də indi məşğul olduğum rep sənətində belədir. Çünki səhnəyə çıxanda boş oturacaqlar görmək, az pərəstişkar görəndə adam ürəksizləşir. Amma şükür ki, bizim öz konsertlərimiz daima anşlaqla keçir. Ona görə də uğur bizdən əl çəkmir (gülür) - Rep və futbol fanatlarını necə müqayisə edərdin? - Pərəstişkar, fanat, azarkeş, izləyici, dinləyici – bunlar demək olar ki, eyni şeydir. Sadəcə hər şey sabit kütlə ilə bağlıdır. Məsələn, mən bilirəm ki, təzə nə etsək, öz kütləmiz var onlar bizə dəstək olacaqlar. Sabit kütləmiz var və daim də artır. Facebook sosial şəbəkəsində bu sabitliyin rəqəmlə göstəricisi də var – 23 000! Buna baxmayaraq biz dayanmaq fikrində deyilik. Futbolda da belə olmalıdır. 1000 nəfər də olsa hər dəfə oyuna gəlib sevimli komandasını dəstəkləməlidir, ruhlandırmalıdır. Sonra yavaş-yavaş bu say artacaq. Bunun üçün bir qədər gözləmək lazımdır. - Rep və futbol. Valideynlər, böyüklər, qohum-əqrəba adətən bu iki sənətə eyni cür reaksiya verir: “Ciddi işlə məşğul olun” - Hə. Futbola getmək istəyən uşaqlara adətən deyirlər: “futbol nədir?! Get, ciddi iş tap. Həkim ol, hüquqşünas ol və ya gömrük işində çalış. Ən azı polis ol”. Repə də münasibət elədir. Amma bunun səbəbləri çoxdur. Sadəcə böyüklər kiçiklərə də seçim azadlığı verməlidir. Futbola qoymaq istəmirlər, çünki fikirləşirlər ki, pul yoxdur. Ya da uşağa nəsə olar. - Avropa futbolunda səni daha çox nə cəlb edir… - Futbol Avropa ölkələrində yüksək səviyyədədir. Demək olar ki, aparıcı çempionatlar eyni səviyyədədir. Amma futbol indi sürətlənib və onu bizə təqdim edən vasitələr də sürətlə inkişaf edir. Bu mənada mən İngiltərə premyer liqasını izləməyə üstünlük verirəm. Həzz alıram. Çünki futbol çox gözəl təqdim edirlər. Bu isə indi əsas nüanslardan biridir. Özüm “Mançester Yunayted”in azarkeşiyəm. - Ən bəyəndiyin futbolçu… - Dünyada yeganə futbolçudur ki, onun meydana çıxmağını səbrsizliklə gözləyirəm həmişə. 5-10 dəqiqə oynasa da, onu həvəslə izləyirəm. Bu, Devid Bekhemdir. - Orxan, futbol və azarkeşlərlə bağlı repiniz olacaq? - Görək də. Düşünürəm bu haqda. müəllif: RADİCAL